.....Σελίδες της εφημερίδας "ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ" ....νέες εκδόσεις, δοκίμιο, μυθιστόρημα, ποίηση, παιδικό βιβλίο, λογοτεχνικά περιοδικά......... ....για την παρουσίαση του βιβλίου σας στείλτε μας ένα αντίτυπο στην δ/νση: Για Πόπη Βερνάρδου, Μεσολογγίου 12, Ανατολή Νέα Μάκρη 19005 τηλ. επικοινωνίας: 22940 99125

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~


"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Buchhandel Bowker Electre Informazioni Editoriali Micronet Nielsen Book Data

Μετάφραση [Translate]

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Ο Άλλος του πολιτισμού και η ψυχανάλυση - Η κατάθλιψη και ο πανικός

Ρ ι ζ ο σ π α σ τ ι κ έ ς   Α ν α γ ν ώ σ ε ι ς


Η κατάθλιψη και ο πανικός

Το αν ο πόνος σωματοποιείται και τι ακριβώς σημαίνει αυτό, είναι ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει η επιστήμη της ψυχανάλυσης.
Το αν η ψυχανάλυση είναι επιστήμη δεν είναι της παρούσης. Ρίχνοντας ματιές γύρω μας, περπατώντας απλά στους δρόμους, στις πλατείες και στα καφέ και στη γειτονιά μας, απορούμε με τα κρούσματα «περίεργης» συμπεριφοράς που επιδεικνύουν πολλοί συνάνθρωποι (θυμικά ξεσπάσματα, βωμολοχίες άνευ λόγου και αιτίας, «συνομιλία» με τον εαυτό τους, θεατρικές κινήσεις-απομιμήσεις και διάφορα ανερμήνευτα για κάποιον που πιστεύει στην κυριαρχία της λογικής και την έχει σαν μπούσουλα στην κοινωνική του ζωή).
Δυσφορούμε οι περισσότεροι με τέτοιου είδους συμπεριφορά˙ στην προσπάθειά μας να την ερμηνεύσουμε υποπίπτουμε σε σοβαρά λάθη και καταλήγουμε σε συμπεράσματα τα οποία, κοιταγμένα εκ των υστέρων και με νηφαλιότητα, δεν μας περιποιούν τιμή, αφού εύκολα αποκλείουμε από την καθημερινή συναναστροφή όσους λοξεύουν από τη συνήθη ευθεία της καθημερινής συνύπαρξης. Αυτό είναι απογοητευτικό και για την ίδια την κοινωνία αλλά και για το ανθρώπινο πνεύμα.
Η κοινωνία είναι σχέσεις δεσμεύσεων μεταξύ όλων˙ οι νόμοι και η εξουσία είναι ανθρώπινα δημιουργήματα παρ' όλα αυτά. Μόνοι μας δημιουργούμε τη δομή της εξουσίας και την εν συνεχεία διαιώνια κόντρα μαζί της.
Η κατάθλιψη και οι «κρίσεις πανικού» είναι πλέον συνηθισμένο φαινόμενο μια και (εξ)αναγκαστήκαμε να το οικειοποιηθούμε και να το αναφέρουμε όπως αναφέρουμε την πιο «φιλική» στη συνύπαρξη συμπεριφορά. Πολλοί μάλιστα αποφαινόμαστε με βεβαιότητα για τις αιτίες, το μέγεθος και την «εκρηκτικότητα» όσων είναι «προσβεβλημένοι» από λοξή συμπεριφορά και είναι σαφώς κατειλημμένοι από τρόμο και πανικό, από τρεμίσματα και συγχύσεις, τόσο σωματικές όσο και πνευματικές.
Το κοινωνικό φαινόμενο των κρίσεων πανικού οφείλει να κοιταχτεί με απέραντη μεγαλοθυμία και ανοιχτά μυαλά και όχι με καταστολή και φαρμακευτική αγωγή, μεθόδους δηλαδή που επιτείνουν αντί να απαλείφουν τέτοια φαινόμενα. Η καταστολή είναι υπηρέτρια ολοκληρωτικών καθεστώτων. Το βιβλίο είναι υπέρ της «ανοιχτότητας».
Επιμέλεια: Γιώργος Σταματόπουλος

 ❖❖❖❖❖

Πώς εγγράφεται το υποκείμενο στον κοινωνικό δεσμό; Με ποιους όρους και με τι αντίτιμο εγκαθιδρύεται η σχέση με τον κοινωνικό Αλλο, τον Αλλο του πολιτισμού; Ποια η σχέση υποκειμενικής παθολογίας και κοινωνικής παθογένειας; Ποια η βάση του κοινωνικού συμπτώματος;
Πώς και πού η ψυχανάλυση εγγράφεται στα κοινωνικά δρώμενα; Πάνω σε αυτά και άλλα συναφή ερωτήματα αναπτύσσεται, με αφετηρία τη σκέψη του Φρόιντ, του Λακάν, του Φουκό, του Αγκάμπεν και άλλων σπουδαίων στοχαστών, ο προβληματισμός γνωστών ψυχαναλυτών στον καλαίσθητο τόμο «Ψυχανάλυση και κοινωνικά συμπτώματα», ο οποίος επανεκδίδεται σε αναθεωρημένη μορφή από τις εκδόσεις Opportuna. Την εξαιρετική επιμέλεια έχει κάνει ο ψυχαναλυτής Νίκος Παπαχριστόπουλος.
Συλλογικό έργο  Ψυχανάλυση και κοινωνικά συμπτώματα  Επιμέλεια: Νίκος Παπαχριστόπουλος  Εκδόσεις Opportuna, 2015  σελ. 480
Συλλογικό έργο Ψυχανάλυση και κοινωνικά συμπτώματα Επιμέλεια: Νίκος Παπαχριστόπουλος Εκδόσεις Opportuna, 2015 σελ. 480 | 
Στο πρώτο άρθρο («Ο Μαρξ και το σύμπτωμα») ο P. Naveau, μέσα από μια επιτυχημένη ανάλυση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της αχαλίνωτης «όρεξης του καπιταλιστή για υπερεργασία», διερευνά την έννοια του κοινωνικού συμπτώματος στον Μαρξ.
Στο επόμενο άρθρο («Η ασυνείδητη ζημία και οι κοινωνικές της υπεραξίες») ο P.-L. Assoun αναλύει πώς, στο επίπεδο του κοινωνικού συμπτώματος, στο επίπεδο του Αλλου, τοποθετείται και το πρωταρχικό όφελος της κοινωνικής απόλαυσης.
Στη συνέχεια, η M.-H. Brousse, στο άρθρο της «Κοινή αγορά και διακρίσεις. Προς μία ψυχαναλυτική κλινική», αναλύει πώς σήμερα η γνώση έχει υποταχθεί ολοκληρωτικά στη διαχείριση. Οι θεραπευτές είναι πάνω απ’ όλα οι διαχειριστές της δημόσιας υγείας, η οποία και αυτή έχει γίνει συστατικό στοιχείο της δημόσιας τάξης.
Ο εκλιπών Θανάσης Τζαβάρας, στο «Επίκαιρα ψυχαναλυτικά για τον πολιτισμό και την κοινωνία», διατυπώνει με το δικό του στιλ τις απόψεις του σχετικά με το πώς και πού η ψυχανάλυση εγγράφεται στα κοινωνικά δρώμενα, καθώς το κοινωνικό σύμπτωμα αναδεικνύεται στη θέση του κλινικού συμπτώματος. Η Ντόρα Περτέση, στο άρθρο της «Το σύμπτωμα και η προβληματική των νέων συμπτωμάτων του πολιτισμού μας», αναλύει τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζεται σήμερα το σύμπτωμα ως «νέο» σε σχέση με την κλασσική συμπτωματολογία.
Ο M. Zafiripouloς, στο άρθρο του περί του τέλους του νευρωτικού και την φροϋδική κλινική της βίας, θέτει ουσιώδη ερωτήματα αναφορικά με την πολιτική της ψυχανάλυσης σήμερα, εστιάζοντας στην σχέση μεταξύ Λακάν και Λεβί-Στρος.
Ο Θάνος Λίποβατς, στο άρθρο του «Ο φθόνος και η μνησικακία ως σχηματισμός συμπτώματος και αντίδρασης», περιγράφει τον ψυχαναλυτικό μηχανισμό του φθόνου και τον συνδέει με τα σύγχρονα κοινωνικά δεδομένα.
Ο Δημήτρις Βεργέτης, στο «Λακάν και Φρόιντ: τα νέα συμπτώματα. Από το υποκείμενο του ασυνειδήτου στο βιορυθμιζόμενο υποκείμενο», θέτει με ξεκάθαρο τρόπο τα θεμελιακά ερωτήματα της εποχής: υπάρχουν νέες μορφές υποκειμενικότητας στο «μεταμοντέρνο» τοπίο του πολιτισμού; Εάν ναι, ποια είναι η δομή των νέων συμπτωμάτων των οποίων αποτελούν έκφραση; Από τι καθορίζεται η εμφάνισή τους; Γίνεται φανερό ότι η εμφάνιση των νέων συμπτωμάτων συμβαδίζει με την εξάλειψη της κλινικής και την εργαλειακή συρρίκνωσή της υπό το κράτος του λόγου της επιστήμης.
Ο Νίκος Παπαχριστόπουλος, στο άρθρο «Η θρησκεία σύμπτωμα», εξηγεί ότι στην εποχή των νέων κοινωνικών συμπτωμάτων κυριαρχεί ο κατ' επίφασιν αυτοπροσδιορισμός του υποκειμένου. Η σύγχρονη κοινωνία δεν θανάτωσε ποτέ τον Θεό. Αντιθέτως, διατήρησε και ενίσχυσε το συμβολικό του περίβλημα, εγγράφοντας εντός αυτού ύστερα από την εξαφάνιση του Ενός, στην πολλαπλότητά τους, νέες μορφές θεότητας.
Η Κυριακή Σαμαρτζή, στο άρθρο της «Η κοινωνική εγγραφή της σεξουαλικής παρέκκλισης: ο λόγος για την διαστροφή», παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η διαχείριση μιας σεξουαλικής πρακτικής διέρχεται πλέον αποκλειστικά από το κοινωνικό και την νομική ρύθμιση.
Η Νατάσσα Κατσογιάννη, στο άρθρο «Από τον homo sacer στο βιο-πολιτικό υποκείμενο της ψυχανάλυσης; Κοινωνικό-πολιτικά ζητήματα στη σκέψη του Αγκάμπεν, Φουκώ και Λακάν», διευρύνοντας την φουκωϊκή σύλληψη της βιοεξουσίας με τη σκέψη του σύγχρονου στοχαστή Τζόρτζιο Αγκάμπεν, δείχνει ότι σε συνθήκες μετατροπής της ζωής σε «γυμνή ζωή», το ψυχοσωματικό σύμπτωμα είναι μια ένδειξη της υποκειμενικής, αλλά και κοινωνικής (βιοπολιτικής) δυσφορίας και δυστυχίας. Ο P.-G. Gueguen, στο άρθρο «Ο παρτενέρ-σύμπτωμα», αναλύει τη λακανική έννοια του Αλλου ως παρτενέρ-συμπτώματος.
Ο F. Leguil, στο άρθρο «H πολιτική του συμπτώματος», επεξεργάζεται απαντήσεις στα ερωτήματα: Ποια πολιτική επιλέγει ο ψυχαναλυτής σχετικά με το σύμπτωμα; Ποια είναι η πολιτική την οποία εδραιώνει το σύμπτωμα εντός του υποκειμένου, ώστε το σύμπτωμα να συγκροτεί το υποκείμενο πολύ περισσότερο από όσο το διασαλεύει; Η ύλη συμπληρώνεται με το ποιητικότατο άρθρο του Νίκου Σιδέρη «Γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν: το στερεότυπο των άλαλων και άγλωσσων εφήβων», στο οποίο αναλύει τον λόγο των εφήβων.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο, το οποίο δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα και δημιουργεί ταυτόχρονα ισάριθμες απορίες, σε μία εποχή στην οποία η κλινική συμπτωματολογία, ως έκφραση του κοινωνικού, αποτελεί κυρίαρχη συνθήκη (παράδειγμα, η αύξηση των φαινομένων κατάθλιψης ή των αποκαλουμένων «κρίσεων πανικού»).
Παράλληλα, αναδεικνύει την ευρύτερη συμβολή της ψυχανάλυσης στο ζήτημα του κοινωνικού, ιδίως σήμερα, όπου θεμελιακές αναφορές του συγγράμματος, όπως η έννοια της «έλλειψης συνεπούς δομής του Αλλου» και του «κατ’ επίφασιν», συνιστούν τον πρωτεύοντα τρόπο εγγραφής του υποκειμένου στον κοινωνικό δεσμό.
*Η Κατερίνα Μάτσα είναι ψυχίατρος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η σωματοποίηση του άγχους και τα δεινά της

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα με τίτλο "Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ" της Έλσης Τσουρακάκη

Ελληνική λογοτεχνία


Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
ΕΛΣΗ ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ
Μυθιστόρημα
Σελίδες : 456
Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2016

Κι όμως! Η ζωή ενός ορκισμένου εργένη, χωρίς δεσμεύσεις κι υποχρεώσεις, μπορεί να μεταμορφωθεί ριζικά μέσα σε λίγες στιγμές. Μια τόσο μεγάλη κι απρόσμενη ανατροπή βίωσε αναπάντεχα και ο Μάνθος. Απέκτησε ξαφνικά παιδιά, οικογένεια, σύντροφο, καλούπια και κώδικες στην καθημερινότητά του και υποχρεώθηκε ν’ αλλάξει ρότα και προτεραιότητες στην πολυτάραχη διαδρομή του. Επιπλέον, έρωτες και φαντάσματα από το παρελθόν επέστρεφαν για ν’ αναμετρηθούν μαζί του…
Ο Μάνθος δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να ακολουθήσει τους δικούς του νόμους, που διαφέντευαν την καρδιά του, προκειμένου να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, ως γιος, φίλος, εραστής και σύντροφος, μα πάνω απ’ όλα ως στοργικός και αφοσιωμένος πατέρας. Όποιο κι αν ήταν το τίμημα…



Η ΕΛΣΗ ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ γεννήθηκε στο Κάιρο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από παιδί είχε τον τρόπο της να επικοινωνεί με τις λέξεις. Σπούδασε γερμανική και γαλλική φιλολογία. Δίδαξε σε σχολεία, ασχολήθηκε με μεταφράσεις, έγραψε διηγήματα και σενάρια, και τα τελευταία χρόνια εργάστηκε ως καθηγήτρια γερμανικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αν και θεωρεί μεγάλη τύχη τη συναναστροφή με παιδιά και εφήβους, θα της άρεσε να δηλώνει «επάγγελμα: ονειροπόλα». Έχει δύο κόρες. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της Η ΠΟΙΝΗ, ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ, ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ, ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ, Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ και Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΪΜΙ ΚΑΝΤΙ, "ΠΙΣΤΕΨΕ Σ' ΕΣΕΝΑ" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός

   Νέες Εκδόσεις  //  Ψυχολογία   

ΠΙΣΤΕΨΕ Σ' ΕΣΕΝΑτης ΕΪΜΙ ΚΑΝΤΙ
Σελίδες : 424
Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2016

Πώς μπορούμε να επιστρατεύουμε τον καλύτερο εαυτό μας τις πιο απαιτητικές στιγμές;
Συχνά προσεγγίζουμε τέτοιες καταστάσεις –συνεντεύξεις για δουλειά, δύσκολες συζητήσεις, υποστήριξη των θέσεών μας– με άγχος και μετά μετανιώνουμε. Ενώ πρέπει να είμαστε αυθεντικοί και δυναμικοί, τελικά καταλήγουμε να νιώθουμε κάλπικοι και ανίσχυροι, αδυνατώντας να παρουσιάσουμε το καλύτερό μας πρόσωπο. 
Η καθηγήτρια του Χάρβαρντ Έιμι Κάντι μάς δείχνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε για την εντύπωση που κάνουμε στους άλλους και να ασχοληθούμε με την εντύπωση που κάνουμε στον εαυτό μας. Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, όταν υιοθετούμε δυναμικές συμπεριφορές, απελευθερωνόμαστε από τους φόβους και τις αμφιβολίες που μας εμποδίζουν. Αλλάζοντας τις σκέψεις μας, τις ενέργειές μας, ακόμα και τη στάση του σώματός μας, απελευθερώνουμε τον καλύτερο μας εαυτό. 
Η Έιμι Κάντι, που ενέπνευσε με την ομιλία της στην Ted εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως, εξηγεί το επιστημονικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται αυτή η αλληλεπίδραση σώματος-νου και μας διδάσκει πώς να την αξιοποιούμε ώστε να έχουμε αυτοπεποίθηση σε στιγμές έντονης πίεσης. 
Εμπεριστατωμένο, προσιτό, γραμμένο με πάθος, το βιβλίο ΠΙΣΤΕΨΕ Σ' ΕΣΕΝΑ είναι γεμάτο ιστορίες ανθρώπων που αντιμετώπισαν πραγματικά εμπόδια και κατάφεραν να τα ξεπεράσουν. Και, με τη βοήθειά του, αυτοί οι άνθρωποι μπορείτε να είστε εσείς.



Η ΕΪΜΙ ΚΑΝΤΙ είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο για την ομιλία που έδωσε το 2012 στην TED, η οποία και είναι η δεύτερη σε θεάσεις στην ιστορία του θεσμού. Ως καθηγήτρια στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ και κοινωνική ψυχολόγος, μελετά τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζουν τους ανθρώπους η μη λεκτική συμπεριφορά και τα γρήγορα συμπεράσματα. Έχει ανακηρυχθεί «Game Changer» από το περιοδικό Time, «Young Global Leader» από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και έχει συγκαταλεχθεί από το Business Insider ανάμεσα στις 50 Γυναίκες που Αλλάζουν τον Κόσμο. Ζει στη Βοστόνη με τον σύζυγο και τον γιο της.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

Νέο βιβλίο για τον Μάκη Αποστολάτο! (1948-2010)

      ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ    

Κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις vakxikon.gr, Ασκληπιού 17, Αθήνα, το βιβλίο "Μάκης Αποστολάτος - 10 κείμενα για το έργο του".
Στο βιβλίο φιλοξενούνται δέκα κείμενα φίλων και συνεργατών του, συγκεκριμένα των: Γιώργου Δάγλα, Λουκά Θεοχαρόπουλου, Δημήτρη Ι. Καραμβάλη, Γιώργου Καραντώνη, Αγγελικής Κομποχόλη, Κρις Λιβανίου, Χριστίνας Λιναρδάκη, Θεοδόση Πυλαρινού, Αχιλλέα Σπυρόπουλου, Γεράσιμου Α. Ρηγάτου και Κατερίνας Τσιτσεκλή, που επιχειρούν να αποτυπώσουν το πολυδιάστατο έργο του Μάκη Αποστολάτου, αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων, τον οποίο διέκρινε το πάθος για την τέχνη και η φλόγα για μια επανάσταση που πίστευε ότι θα άλλαζε τη ζωή των ανθρώπων.

Η ομιλία του Γεράσιμου Ρηγάτου για τον Μάκη Αποστολάτο

Μ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ: ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Στις 13 Οκτωβρίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον θάνατο, μέσα στις δύσκολες συνθήκες που συνεπάγεται ένας γενικευμένος καρκίνος, του ποιητή Μάκη (Γεράσιμου) Αποστολάτου (Μ.Απ., 1948-2010). Δεν ήταν όμως μόνο ποιητής ο Μ. Απ. Ήταν συγχρόνως διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού «Ομπρέλα» και πρόεδρος του λογοτεχνικού σωματείου «Ενωτική Πορεία Συγγραφέων». Ήταν για πολλούς νέους ο δάσκαλος και μέντοράς τους, αυτός που τους ώθησε να γράψουν, που τους ενθάρρυνε, που δημοσίευσε τα γραπτά τους. Η πολύπλευρη αυτή συμμετοχή του Μ.Απ. είχε μακρά διάρκεια, καθώς συμπλήρωσε μέχρι τον πρόωρο θανατό του τέσσερις δεκαετίες παρουσίας στα λογοτεχνικά και γενικότερα τα πολιτιστικά μας δρώμενα. Στο σημείωμα που ακολουθεί θα εξετάσουμε με κάθε δυνατή συντομία αυτή την τριπλή συμβολή του Μ.Απ.
Το περιοδικό «Ομπρέλα»


Το περιοδικό «Ομπρέλα» ήταν (μαζί με το δημιουργικό προσωπικό του έργο) η κύρια απασχόληση του Μ. Απ. «Αφιέρωσε σ’ αυτήν τη μισή ζωή του - κυριολεκτικά!», γράφει στο κείμενό του «Το χρονικό της “Ομπρέλας”» ο Γιώργος Καραντώνης (2011). Το περιοδικό είχε πρωτο-κυκλοφορήσει το τελευταίο δίμηνο του 1981. Όταν γιορτάστηκαν τα 20 χρόνια του περιοδικού είχαν ήδη κυκλοφορήσει 55 τεύχη. Ο ιδρυτής, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού κυκλοφόρησε ως τον θάνατό του 90 συνολικά τεύχη. Το 91ο τεύχος κυκλοφόρησε ως αφιέρωμα στον Μ. Απ. μετά τον θάνατό του από φίλους και συνεργάτες, με κείμενα αναφερόμενα στον ίδιο και σε διάφορες πτυχές του έργου του.
Είναι πράγματι σημαντικό το γεγονός ότι ένα λογοτεχνικό περιοδικό που δεν υποστηριζόταν από κάποιον εκδοτικό οργανισμό, χωρίς επαγγελματικό μηχανισμό ή προσωπικό, που έπαιρνε ελάχιστες διαφημίσεις κυρίως από εκδότες ή συγγραφείς, που είχε ελάχιστες χορηγίες και μικρό αριθμό συνδρομητών, μπόρεσε να επιβιώσει για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια συνεχώς βελτιούμενο, με έκδοση αφιερωμάτων σε θέματα ή πρόσωπα, με συνεργασίες διαπρεπών διανοουμένων, πανεπιστημιακών, ακόμα και ακαδημαϊκών. Κι αυτά χωρίς την παραμικρή έκπτωση στις αρχές του περιοδικού και του εκδότη, που εξακολουθούσε να επιλέγει με ελεύθερη σκέψη τα αφιερώματά του και να δημοσιεύει τα καυστικά του σχόλια πάνω σε πνευματικά θέματα. Η έκδοση του περιοδικού μπόρεσε να συνεχιστεί όλον αυτό τον καιρό χάρη στην προσωπική συμβολή του Μ.Απ. Ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες των τελευταίων χρόνων, όταν η αρρώστιά του τον είχε καταβάλει, κύρια έγνοια του ήταν το περιοδικό. Αναζητούσε τυπογραφεία και βιβλιοδετεία στις άκρες της πόλης για να βρίσκει τις φθηνότερες τιμές, δημιουργούσε διαπροσωπικές σχέσεις με τεχνικούς και γραφίστες και διαπραγματευόταν μαζί τους το κόστος. Έκανε μόνος του τις διορθώσεις και επέστρεφε τα δοκίμια. Κι έφερνε τα τεύχη από το τυπογραφείο παρακαλώντας κάποιον από τα μέλη ή τους φίλους της ΕΠΟΣ και της «Ομπρέλας» που είχαν αυτοκίνητο. Τα ανέβαζε στο μικρό διαμέρισμα της Θεμιστοκλέους, ταξινομούσε όσα ήταν για ταχυδρόμηση και μοίραζε με τα ίδια του τα χέρια τα τεύχη στα κεντρικά βιβλιοπωλεία. Με αυτόν τον τρόπο της προσωπικής συμβολής κατόρθωνε να διατηρεί την έκδοση του περιοδικού όλα αυτά τα χρόνια και να έχει το περιθώριο να προσφέρει τεύχη σε διανοούμενους, συγγραφείς, πανεπιστημιακούς κ.α., προκαλώντας και μελλοντικές συνεργασίες.
Λίγους μήνες πριν τον θάνατό του του απονεμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού η τιμητική σύνταξη λογοτεχνών. Στο ποσό της σύνταξης στήριζε ο Μ.Απ. όλες του τις ελπίδες για τη συνέχιση της έκδοσης του περιοδικού, για τη βελτίωσή του και ίσως τη μικρότερη από μέρους του καταπόνηση, καθώς η αρρώστια του είχε προχωρήσει και οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Τελικά όμως, και παρά τις διάφορες προσπάθειες για την επιτάχυνση της καταβολής της σύνταξης, αυτό δεν έγινε δυνατό. Ο Μ.Απ. πέθανε χωρίς να προλάβει το τιμητικό οικονομικό βοήθημα του Υπουργείου.


Η Ενωτική Πορεία Συγγραφέων 


Η ΕΠΟΣ, η Ενωτική Πορεία Συγγραφέων, αποτέλεσε ένα από τα σταθερά ενδιαφέροντα του Μ.Απ. Ξεκίνησε ως «Επιτροπή Αγώνα Νέων Λογοτεχνών» το 1975. Όπως γράφει σε διακήρυξή του το προεδρείο κατά το 2005 ο σύλλογος «... γεννήθηκε και ανδρώθηκε με θυσίες διαγράφοντας μια επίπονη πορεία μέσα από συμπληγάδες και είναι φυσικό να μην είπε ακόμα την τελευταία του λέξη, στο αδύνατο λογοτεχνικό κίνημα». Στις αδικαίωτες φιλοδοξίες της ΕΠΟΣ και προσωπικά του Μ.Απ., που διετέλεσε πρόεδρος της ΕΠΟΣ από το 1979 ως το 2009, ήταν η δημιουργία ομοσπονδίας των αδελφών λογοτεχνικών σωματείων, με τρόπο που θα ισχυροποιούσε τις διεκδικήσεις των λογοτεχνών, ενώ συγχρόνως θα επέτρεπε σε καθένα από αυτά να διατηρεί την ιδεολογική, αισθητική και πρακτική αυτονομία του.


Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα της ΕΦΗΣ ΒΕΝΙΑΝΑΚΗ με τίτλο "ΣΕ ΑΚΑΝΟΝΙΣΤΟ ΡΕΥΜΑ" από τις εκδόσεις Ψυχογιός

     Ελληνική λογοτεχνία     

ΣΕ ΑΚΑΝΟΝΙΣΤΟ ΡΕΥΜΑ
της ΕΦΗΣ ΒΕΝΙΑΝΑΚΗ
Λογοτεχνία - Κοινωνικό
Σελίδες : 224, Αθήνα 2016
Εκδόσεις Ψυχογιός

Ξημέρωμα μιας Κυριακής του Μαρτίου, 2007. Δύο άγνωστες γυναίκες συναντιούνται με την έκλειψη της σελήνης. Η Ανθή, πρώτη χορεύτρια, και η Μαρία, μαθήτρια λυκείου που προετοιμάζεται για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.
Τι κοινό έχουν αυτές οι γυναίκες; Γιατί συνομιλούν επί μήνες σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου;
Ξεδιπλώνοντας το παρελθόν τους, υφαίνουν λίγο λίγο τον ιστό που τις δένει με μυστικά και ψέματα, έρωτα και τρέλα, ζωή και απώλεια. Ποια θα καταφέρει να επιβιώσει σ’ αυτό τον άνισο αγώνα; 
Το χρονικό μιας αυτοχειρίας όπου δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η ΕΦΗ ΒΕΝΙΑΝΑΚΗ γεννήθηκε στην Αυστραλία. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή Αθηνών και σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Εργάζεται σε εκδοτικό οίκο. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της ΤΡΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ και ΣΕ ΑΚΑΝΟΝΙΣΤΟ ΡΕΥΜΑ.

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα με τίτλο "ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΩ" της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου από τις εκδόσεις Ψυχογιός

  Ελληνική λογοτεχνία  
ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΩ
της ΓΙΟΛΑΣ ΔΑΜΙΑΝΟΥ-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Λογοτεχνία, Κοινωνικό
Σελίδες : 520, εκδόσεις Ψυχογιός
Αθήνα 2016

Το πάθος της για τον χορό κράτησε τη Γιολάντα μακριά από τις οικογενειακές επιχειρήσεις, παρόλο που ήταν βαθιά επιθυμία του πατέρα της να τον διαδεχθεί. Προτίμησε να ακολουθήσει το όνειρό της: Μουσική Ακαδημία, Laban Dance Centre, και μετά… κατάκτηση όλων των μουσικών σκηνών του κόσμου!
Μα ένας κεραυνοβόλος έρωτας ορμά σαν τυφώνας στον δρόμο της εκτροχιάζοντας τη ζωή της και θέτοντας υπό αίρεση τους στόχους της. Ένας έρωτας αντιφατικός, επίμονος, αντίθετος προς τις αρχές της, ένας έρωτας εκμαυλιστής την εξουσιάζει, κι αυτή, ανυπεράσπιστη, ακολουθεί πειθήνια τις προσταγές του.
Τι είναι εκείνο που κάνει μια γυναίκα έξυπνη, χαρισματική και επιτυχημένη να αισθάνεται μπερδεμένη και ανασφαλής; Γιατί η Γιολάντα έπαψε να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, στις δικές της αξίες, και αφέθηκε να εγκλωβιστεί μέσα σ’ αυτό που πίστευε πως είναι ευτυχία; Απ’ όλους τους δικούς της ανθρώπους μόνο ο παιδικός της φίλος Στέφανος μπόρεσε να προβλέψει την εξέλιξη αυτής της σχέσης, γιατί μόνο αυτός ήταν ικανός να της προσφέρει την αγάπη που της άξιζε.
Η κάθαρση θα είναι για όλους τραγική…

~~~~~~~~~~~~~~~~
Η ΓΙΟΛΑ ΔΑΜΙΑΝΟΥ- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε στη Λευκωσία. Έζησε πολλά χρόνια στο Κονγκό και στη Νιγηρία. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς, περιοδικά και εφημερίδες της Κύπρου σε χρονογράφημα, πολιτιστικά και έρευνα. Έχει γράψει μυθιστορήματα για ενηλίκους και παιδιά, ενώ για το έργο της έχει αποσπάσει κρατικά βραβεία και πολλές διακρίσεις σε Κύπρο, Ελλάδα και Ευρώπη. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ και ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ.

_____________

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Αργύρης Χιόνης – Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες

   Ελληνική Λογοτεχνία    
Παραμυθίες στα χώματα

Το ταπεινό χορτάρι που φυτρώνει
Ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων μας
Δεν είναι διόλου ταπεινό
Είναι το δάσος που επιστρέφει
Είναι η ζούγκλα που ποτέ δεν παραιτήθηκε
Από αυτό που της ανήκει
Και που της πήραμε με τόσο δόλο

Η γάτα που μας γδέρνει τάχα παίζοντας το χέρι
Δεν παίζει καθόλου
Είναι το αιλουροειδές που εκδικείται
Για όλ’ αυτά τα χάδια ανάμεσα στα μάτια
Για όλ’ αυτά τα αποφάγια της ζωφιλίας μας
Είναι η τίγρη που τη σάρκα μας γυρεύει.

…έγραφε ο Αργύρης Χιόνης στη «Μικρή φυσική ιστορία», ένα ποίημα που εμπνεύστηκε από την σύντομη ιστορία «Ο ανδριάντας» και που ο ίδιος το παραθέτει στις σημειώσεις του για να καταδείξει, όπως γράφει, την υπεροχή της ποίησης έναντι της πεζογραφίας, καθώς, «ενώ η δεύτερη περιγράφει ή αναπαριστά την πραγματικότητα, η πρώτη με ελάχιστα μέσα και άκρα λιτότητα αναδημιουργεί τον κόσμο». Ο ανδριάντας, πρωτοδημοσιευμένος στο περιοδικό Φάσμα (τεύχος 2, 1982) είναι ένα απολαυστικό διήγημα με επίκεντρο τον ανδριάντα ενός εθνικού ευεργέτη που στήνεται με μοντέλο έναν κτηνοτρόφο που του έμοιαζε και που κατάκοιτος ων, συνεπώς ακίνητος, διευκολύνει τον καλλιτέχνη. Ο συγγραφέας διατρέχει με ειρωνική σκωπτικότητα όλες τις περιόδους του αγάλματος μέχρι το ανεξήγητο πρασίνισμά του και τις σχετικές λαϊκές εκδοχές, την αποκάλυψη της αηδιαστικής χαλκοπράσινης σάρκας, τις βόλτες του στην πλατεία και την επιθυμία των περιπατητών να απαλλαγούν από τον πρώην ευεργέτη και νυν μπαμπούλα.

Τι ενώνει έντεκα ιστορίες ύψους οριζοντίου; Πρώτα η έμφυτη μυθοπρακτική του συγγραφέα: η κατασκευή ιστοριών από το τίποτα ή το σχεδόν, ο εμποτισμός τους με πολύτιμη σοφία ζωής, η γλυκόπικρη ανάσταση και αποκαθήλωση των αυτονόητων. Όπως η μνήμη του συγκρατεί την γιαγιά του στην περίκλειστη αυλή με τον μικρό λαχανόκηπο να διαβάζει τη Βίβλο, διασκευάζοντας μες στο μυαλό της τα Ιερά Κείμενα σε παραμύθια, έτσι κι εκείνος επαληθεύει την προς αυτόν προτροπή της Ζυράνας Ζατέλη «να γράφει στα χώματα», στο σημείο που όσοι βρίσκονται κάτω από αυτά γειτνιάζουν με όσους βρίσκονται από πάνω. Μόνο που αυτές οι γραφές έχουν έναν βαθύτατο ιαματικό προορισμό: η αποσταγμένη παραμυθία των παραμυθιών του υπήρξε πρώτιστα για εκείνον βαθιά ψυχική ανάγκη να ξεγελάσει τον χρόνο και να κοροϊδέψει τα υπαρξιακά του άλγη.

Περνούσανε, λοιπόν, πλάι απ’ την παπαρούνα, σαν να μην είχε τίποτε συμβεί, γιατί, όσο κι αν φαίνεται τρελό, οι άνθρωποι της πολιτείας κοιτούσαν, μα δεν βλέπανε. Παράξενο πράγμα όμως· ενώ όλοι τους βαδίζαν στα τυφλά, κανένας δεν την πάτησε, λες κι είχε σηκωθεί τριγύρω της αόρατο περίφραγμα, για να την προστατέψει απ’ όλες αυτές τις στρατιές πελμάτων που την απειλούσαν με ισοπέδωσε κι έτσι να συνεχίσει να υπάρχει η ομορφιά στη μέση της ασκήμιας, κι ας ήτανε αόρατη, μια που κανένας δεν την έβλεπε, κι ας μην ήτανε παρηγοριά για κανέναν, μια που κανένας δεν την αποζητούσε. [«Η ομορφιά που γεννιόταν και πέθαινε απαρατήρητη και που, παρ’ όλ’ αυτά, ποτέ δεν το’ βαλε κάτω», σ. 56]

Γι’ αυτό κι εδώ συνυπάρχουν ο διάχυτος εξομολογητικός τόνος ενός εργάτη των εννοιών που κολυμπά ανάμεσα στην αοριστία, τη σύγχυση και την άγνοια εγκυκλοπαιδικών λημμάτων, προβαίνει σε – συγχωρήστε μου τον όρο – αστυνομική αρχαιολογία και διαπιστώνει την ματαιότητα της έρευνας («Αλφηός συν Αρέθωνι») και η περιπέτεια μιας πέτρας που ζει ειρηνικά την πέτρινη ζωή της, χωρίς να ενοχλείται από τη μονοτονία της αφού δεν γνωρίζει τι είναι μονοτονία, αλλά γνωρίζει ξαφνικά τόσο τον παράδεισο (χάρη στην σφεντόνα ενός αγοριού βρίσκεται σ’ έναν κήπο), όσο και την κόλαση (παγιδεύεται στην άσφαλτο από το ανέμελο χέρι ενός κοριτσιού) («Μια πέτρα που δεν είχε τίποτα να χάσει»). Το επιμύθιο που ολοκληρώνει την κάθε ιστορία αλλά και οι απολαυστικές περί αυτών σημειώσεις δεν μας θρέφουν μόνο με πολύτιμα συμπεράσματα που μοιάζουν δεδομένα μα είναι πάντα φευγαλέα αλλά και μας προσκαλούν στον δικό του δημιουργικό κόσμο.

Από τα Σεπόλια στις ευρωπαϊκές πόλεις και πίσω σε απομονωμένο ορεινό χωριό, βιοπαλαιστής στην Αθήνα και στο Παρίσι, δάσκαλος και μεταφραστής στο Άμστερναμ, κοινοτικός μεταφραστής στις Βρυξέλλες, πάντα ποιητής αλλά και υποκύψας στον δαίμονα της πεζογραφίας, κάποτε και της μετάφρασης (μετέφρασε μεταξύ άλλων Octavio Paz, Henri Michaux, Roberto Juarroz, Nicanor Parra και Jane Austen), ο συγγραφέας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί στο Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας – αυτή ίσως είναι η ιδανική κατάληξη της πορείας ενός λογο – τεχνίτη που υπήρξε ταυτόχρονα απλός άνθρωπος και ανήσυχος στοχαστής, μάστορας παραμυθιών και φιλόσοφος ουσίας. Γιατί, όπως γράφεται κάπου σε μια ιστορία, μπορεί να μην υψώνεσαι στα ύψη αλλά να απλώνεσαι στα πλάτη.

… η Απουσία δεν είναι πουλί αλλά θηρία ανήμερο που, σιωπηλό και άφαντο, τρώει τα σωθικά μας, ώσπου να γίνουμε κενά τεμένη, μαυσωλεία θαμπών αναμνήσεων. Επιμύθιο: Η Απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ’ ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι’ αυτό και σ’ όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει εν’ αδειανό κλουβί γι’ αυτήν.[«Η απουσία», σ. 48]

Η συλλογή κλείνει με την απόλυτη παραμυθία μιας υπερρεαλιστικής αντιστροφής που όλοι ονειρευτήκαμε μικροί: μια ζωόφιλη και ζωοποιό κρεατομηχανή, μιαανώμαλη αντάρτισσα από την οποία ξεπηδούν αγελάδες, βόδια, μοσχάρια και ταύροι που χαιρετούν τον παράξενο, καλό χασάπη και ξεχύνονται προς τα δάση. Αν όμως εκείνος επιχειρήσει να την επιδιορθώσει, παραγεμίζοντάς την με κιμά, τότε κινδυνεύει από μέσα της να ξεπηδήσει μια άγρια πεινασμένη τίγρη… Ο Χιόνης εδώ ξανάγραψε την ιστορία, πράγμα που, όπως για άλλη μια φορά μας αποκαλύπτει στις σχετικές σημειώσεις, θα επιθυμούσε να κάνει με όλο το έργο του, προσθέτοντας: Η αίσθηση, ωστόσο, ότι ζω με δάνειο χρόνο, βαίνοντα σταθερά προς τη λήξη του, με πανικοβάλλει και, αντί να κάτσω με ηρεμία και σύνεση, να διορθώσω τα λάθη του παρελθόντος, με απελπισμένη ανυπομονησία σε νέα λάθη προβαίνω. Ευτυχώς για μας, ο αξέχαστος συγγραφέας προέβη κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του σε πολλά τέτοια «λάθη», να έχουμε να διαβάζουμε και να απολαμβάνουμε, παραμυθιάζοντας τη δική μας ζωή, όσο διαρκεί. Και να ρίχνουμε στα ελάχιστα δικά μας χώματα λίγο κρασί, σπονδή στη μνήμη του, στο λόγο του και στη μνήμη κάθε λόγου άξιου μνήμης.

Εκδ. Κίχλη, 2008 [Ε΄ έκδ. Σεπτ. 2011], σελ. 126. Με τα σχέδια της Εύης Τσακνιά που δίνουν στην ούτως ή άλλως προσεγμένη έκδοση μια παλαιά εκδοτική ωραιότητα…
… όπως, άλλωστε, κι η εμπνευσμένη, πιστή γριά μου Remington που, με τρόπο μαγικό, μεταποιεί σε ποίηση τα βάρβαρα πλήγματα που καταφέρω στα ευαίσθητα πλήκτρα της. [Οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου]

Σημ. 1η φωτ. του συγγραφέα: Βασίλης Ψαρρός, 3η φωτ. του συγγραφέα: Μιχάλης Βιρβιδάκης.

______________
από το:  pandoxeio