James Binney: ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ, μια συνοτπική εισαγωγή

James Binney

ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ

ΜΙΑ ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μετάφραση: Γιάννης Παπαδόγγονας

Επιστημονική εποπτεία: Βασίλης Χαρμανδάρης

Κυκλοφόρησε Παρασκευή 19 Απριλίου 2019

Η αστροφυσική είναι η φυσική των άστρων, και ευρύτερα η φυσική του σύμπαντος. Μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τη δομή και την εξέλιξη των πλανητικών συστημάτων, των άστρων, των γαλαξιών, του μεσοαστρικού αερίου, και του κόσμου ως συνόλου. Σε αυτή τη συνοπτική εισαγωγή, ο κορυφαίος αστροφυσικός James Binney περιγράφει την ταχύτατη επέκταση του πεδίου της αστροφυσικής τον περασμένο αιώνα, χάρις στις τεράστιες ποσότητες δεδομένων που συγκεντρώθηκαν από τηλεσκόπια που διερεύνησαν όλες τις περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος και τη γρήγορη αύξηση της υπολογιστικής ισχύος, παράγοντες που επέτρεψαν να αναπτυχθούν ολοένα και πιο αποτελεσματικά μαθηματικά μοντέλα. Ο συγγραφέας εξηγεί με ποιον τρόπο η εφαρμογή των θεμελιωδών αρχών της φυσικής –όσον αφορά την ενέργεια, τη μάζα και την ορμή– μαζί με τους δύο πυλώνες της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής οδήγησαν στην ουσιαστική κατανόηση φαινομένων που εκτείνονται από τους ταχύτατα περιστρεφόμενους πάλσαρ μέχρι τη σύγκρουση γιγάντιων σπειροειδών γαλαξιών. Πρόκειται για μια εύληπτη και επιστημονικά ακριβή εισαγωγή στην αστροφυσική σε απλό μαθηματικό επίπεδο, για αναγνώστες που θέλουν να έρθουν σε ουσιαστική επαφή με τις βασικές έννοιές της. Ο James Binney είναι Βρετανός θεωρητικός αστροφυσικός, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που έχει τιμηθεί διεθνώς με πολλά σημαντικά επιστημονικά βραβεία.

Σειρά: Επιστημονικά θέματα ISBN 978-960-524-539-9, σχήμα 12x17 εκ., σελ.184, τιμή: 9 ευρώ

Τα ιστολόγια του Πάνου Αϊβαλή και το παιχνίδι με τις λέξεις

Αυτό το ιστολόγιο - όπως και πολλά άλλα - δημιουργήθηκε από τον Πάνο Αϊβαλή, που έφυγε από τη ζωή στα 63 του χρόνια, την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018. Είχα την τύχη και την ευτυχία να είμαι σύντροφος και σύζυγός του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Χωρέσαμε μια ολόκληρη ζωή σ’ αυτά τα χρόνια. Ήταν συνταξιδιώτης μου, όπως έλεγε. Μόνο που τώρα πια πρέπει να συνεχίσω χωρίς τη φυσική του παρουσία, αν και θα βρίσκεται για πάντα στο νου και στην καρδιά μου. Με παρηγορεί το γεγονός ότι έζησε, όπως εκείνος επέλεξε, μια ζωή γεμάτη από δραστηριότητες σε δημοσιογραφικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, γεμάτη από φως και ήλιο, πλούσια σε ταξίδια και εμπειρίες. Και ένιωθε κάθε μέρα ευγνωμοσύνη για το δώρο της ζωής.

Μέσα μου κλείνω τις αναμνήσεις, όσα ζήσαμε, τη φωνή του, το γέλιο του, τα γαλάζια μάτια του. Η μνήμη του για μένα ζωντανεύει κάθε μέρα και κάθε νύχτα, σε κάθε βήμα μου, σε κάθε κίνηση, σε κάθε σκέψη.

Ο Πάνος διατηρούσε πολλά ιστολόγια με λογοτεχνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και αρκαδικά θέματα. Με φώναζε συχνά και μου έδειχνε στον υπολογιστή το καινούργιο ιστολόγιο που είχε φτιάξει. Με ρώταγε αν μου άρεσε η εικόνα που είχε διαλέξει, ο τίτλος κλπ. Κι εγώ του έλεγα: «Πάλι; Μα πώς βρίσκεις άκρη με τόσα ιστολόγια; Πώς τα παρακολουθείς;» Κι όμως τα παρακολουθούσε, τα ενημέρωνε, έδινε σημασία στις λεπτομέρειες. Αναζητώντας τα ίχνη των ιστολογίων, βρέθηκα μπροστά σε πολύ περισσότερα από όσα ήξερα ότι υπήρχαν. Και συνειδητοποίησα ότι ήταν η αγάπη του για τις λέξεις που τον ωθούσε να φτιάχνει  κάθε φορά κι ένα καινούργιο ιστολόγιο παίζοντας με τις λέξεις, ανακατεύοντας γράμματα, αφήνοντας να τον παρασύρουν οι αμφισημίες. Σαν τα κινέζικα κουτιά, το ένα ιστολόγιο οδηγούσε στο άλλο, καθένα απαιτούσε την ύπαρξη του άλλου. Η τελευταία ανάρτησή του με ημερομηνία 23 Νοεμβρίου 2018 έγινε στο ιστολόγιο Μορέας (Moreas-news.blogspot.com).

Οι επόμενες αναρτήσεις έγιναν από μένα, που θα συνεχίσω να ενημερώνω κάποια από τα ιστολόγια και ένα από αυτά, το "Πάνος Αϊβαλής" (panosaivalis.blogspot. com), θα το αφιερώσω σε αναρτήσεις που θα αφορούν τον Πάνο μου.

Θα κλείσω με λίγα λόγια για τη διαδρομή του Πάνου:

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 24 Οκτωβρίου 1955 και καταγόταν από την Αρκαδία (Καρύταινα και Ελληνικό). Απέκτησε δυο παιδιά, τον Οδυσσέα και την Κατερίνα. Και θεωρούσε παιδιά του και τα δικά μου παιδιά, τον Τάσο και τον Απόστολο.

Το 1974 άρχισε να εργάζεται σαν ελεύθερος συνεργάτης εφημερίδων, ξεκινώντας από τον “Ελληνικό Κόσμο”. Το 1975 ήταν στην “Ελεύθερη Θράκη” σαν πολιτικός ανταποκριτής και την επόμενη χρονιά στον “Ημερήσιο Κήρυκα” στη Λάρισα. Την ίδια χρονιά ήταν συντάκτης για θέματα τουρισμού στον “Βαλκανικό Κόσμο”, αρχισυντάκτης στα “Μαντινειακά Νέα” και συντάκτης στο περιοδικό “Οπτικοακουστική”. Το 1977 ξεκίνησε σπουδές Μαζικής Επικοινωνίας Τηλεόρασης και Ραδιοφώνου στο MMC στο Τορόντο του Καναδά. Την ίδια χρονιά άρχισε να γράφει στον Καναδά στην “Ελληνοκαναδική Εβδομάδα”, στον “Ελεύθερο Τύπο” και στον ραδιοφωνικό σταθμό “Greek Canadian Radio Station”. 

To 1981 εργάστηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο Λουξεμβούργο. Το 1986 έγινε συντάκτης στα “Ρεθυμνιώτικα Νέα” και το 1987 έγινε υπεύθυνος των εκδόσεων “Αρκάδων Συγγραφέων” και των εκδόσεων “Αϊβαλή”. Ήταν εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας “Αρκαδικό Βήμα” (πρώην “Λούσιος”) που μετρά 30 χρόνια συνεχούς και αδιάλειπτης παρουσίας (έτος ίδρυσης 1988), με ειδήσεις, νέα και ρεπορτάζ από τις παροικίες των Αρκάδων. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και την ιδιαίτερη πατρίδα του την Αρκαδία. Έλεγε ότι το Αρκαδικό Βήμα, η δημιουργία του, ήταν το παιδί του. Μέσα από τις σελίδες του μας ταξίδευε στα μονοπάτια του Πάρνωνα, μας άφηνε να κρυφοκοιτάξουμε τις νύμφες καθώς λούζονταν στα παγωμένα νερά του Λούσιου, ανεβαίναμε σε γεφύρια και σε κάστρα, περιδιαβαίναμε τα σοκάκια της Καρύταινας.

 Επίσης υπήρξε αρθρογράφος στην οικονομική εφημερίδα “Εν Αθήναις” και εκδότης του περιοδικού “Ύφος”, για το οποίο θα υπάρξει αφιέρωμα σε επόμενη ανάρτηση.

 Το 1990 άρχισε να διδάσκει “Εφαρμοσμένη Δημοσιογραφία” στην σχολή ΑΚΠΕΣ-ΛΟΓΟΣ, ενώ το 1996 έγινε αρχισυντάκτης στα “Πρωινά Νέα της Αρκαδίας”. Υπήρξε φίλος της Βλαχέρνας και επί σειρά ετών τυπογράφος των τοπικών εφημερίδων “Τα νέα των Βλαχερναίων” και “Τα Μαντάτα του Μπεζενίκου” και δημιουργός πολλών αρκαδικών ιστολογίων. Έχει γράψει επιμύθιο για τον Νίκο Γκάτσο, μονογραφία για την “Ιστορία του Αρκαδικού Τύπου” και ετοίμαζε το βιβλίο “Ραδιοφωνικές Συνομιλίες” Για τη δράση του έχει αποσπάσει αρκετές τιμητικές διακρίσεις, όπως Δίπλωμα Τιμής από την Παγγορτυνιακή Ένωση, τον Πατριωτικό Σύλλογο Άνω Καρυωτών “Ο Λύκαιος Δίας” και το Σύλλογο Απανταχού Πρασινιωτών Γορτυνίας για την συμβολή στην ενημέρωση των Απανταχού Αρκάδων και Δίπλωμα Τιμής από τον Δήμο Τρίπολης. Υπήρξε μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος, της Ένωσης Συντακτών Πολιτιστικών Περιοδικών, της Εταιρίας Αρκαδικών Γραμμάτων και Τεχνών. Κατά το παρελθόν ήταν παραγωγός στη Δημοτική Ραδιοφωνία Τρίπολης, με δική του εκπομπή καθώς και παραγωγός στο Ράδιο Αττική (Δημοτική Ραδιοφωνία Μαρκόπουλου).

Πόπη Βερνάρδου -Αϊβαλή

ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΜΜΕΡΧΙΛ, ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΑΜΕΣΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Σημείωμα του Μεταφραστή

Αυτό το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε στην Αμερική το 1960 και έκτοτε έχει κυκλοφορήσει σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του πλανήτη σε αντίτυπα ο αριθμός των οποίων εκφράζεται σε επταψήφια νούμερα. Ο συγγραφέας του και ιδρυτής, το 1921, του επαναστατικού σχολείου Summerhill, ο Alexander Sutherland Neill, άλλαξε τα δεδομένα του παραδοσιακού σχολείου και της παιδαγωγικής επιστήμης, κατάργησε τον από καθέδρας μονόλογο και την αυθεντία του δασκάλου και εμπιστεύθηκε το θεσμό του σχολείου στα ίδια τα παιδιά, τα οποία ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση και απόδειξαν ότι η αντιαυταρχική εκπαίδευση σε συνθήκες αυτοδιαχείρισης του σχολείου δεν παράγει μόνο εξαιρετικούς επιστήμονες και σωστούς επαγγελματίες αλλά και ευτυχισμένους ανθρώπους. Απέδειξαν ότι η εκπαίδευση ανθρώπων στις τρυφερές ηλικίες για να είναι σωστή οφείλει να μην είναι απολογητική σκοταδιστικών μύθων και εξουσιαστικών ιδεολογιών, αλλά να είναι ανθρωπιστική και για να είναι τέτοια πρέπει να εμφορείται από τις αρχές και τις αξίες ενός θετικού, ανθρωποκεντρικού οικουμενικού ουμανισμού, που πασχίζει να οδηγήσει την ανθρωπότητα έξω και πέρα από συστήματα που στηρίζονται στην οικονομική και κοινωνική ανισότητα, στον ρατσισμό, στον θρησκευτικό φανατισμό, στον εξουσιαστικό φόβο, στην βία, στην πείνα, στον φασισμό και στον πόλεμο.

Βέβαια η φιλοσοφία της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης και η επιτυχημένη εφαρμογή της με το αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο Σάμμερχιλ δέχτηκαν σφοδρή κριτική τόσο από ιδεολογικούς εκπροσώπους του νεοφιλελεύθερου κεφαλαιοκρατικού συντηρητισμού όσο και από εκπροσώπους του σοβιετικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού με τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Πράγμα που εκφράζεται από το γεγονός ότι, πέρα από την φιλελευθεροποίηση των μεθόδων διδασκαλίας σε όλον τον δυτικό κόσμο, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι το μέλλον τους βρίσκεται πέρα από την καπιταλιστική παρακμή και μορφοποιείται σταδιακά μέσα από τους αγώνες τους για την οικονομική αυτοδιαχείριση και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1972 από τις εκδόσεις Μπουκουμάνη, με τον τίτλο της γερμανικής έκδοσης, Θεωρία και Πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, γνώρισε αλλεπάλληλες εκδόσεις και γαλούχησε γενιές δασκάλων και γονιών, πράγμα που συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην αντιμετώπιση του μαθητή ως υποκείμενο και όχι ως αντικείμενο μάθησης και αναβάθμισε το ρόλο του δασκάλου και των γονιών από αυταρχικές ex officio αυθεντίες σε γόνιμους και δημιουργικούς συντελεστές στη διαδικασία μάθησης και αγωγής.

Σε τέσσερα χρόνια από σήμερα, το 2021, το αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο του Summerhill κλείνει εκατό χρόνια γόνιμης παρουσίας, που από σχολείο για δύσκολα παιδιά εξελίχθηκε σε παιδαγωγική Σχολή με παγκόσμια αναγνώριση, διδάσκοντας ότι η αυτοδιαχείριση που είναι εφικτή και ευεργετική για τα παιδιά ενός σχολείου, θα μπορούσε να είναι το ίδιο εφικτή και ευεργετική και για τους γονείς τους, για την εργαζόμενη ανθρωπότητα. Με αυτήν την έννοια αυτό το βιβλίο υπερβαίνει τα όρια του χρήσιμου εργαλείου για δασκάλους και γονείς, γιατί έμμεσα αλλά με σαφήνεια απαντά στο κρίσιμο ερώτημα αναφορικά με τον τρόπο εξόδου των επιμέρους κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά από την καπιταλιστική βαρβαρότητα με το οικονομικοκοινωνικό σύστημα της αυτοδιαχείρισης και της Άμεσης Δημοκρατίας.

Η επανέκδοση αυτού του βιβλίου, από τις εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ, δεν έρχεται να καλύψει μόνο το κενό που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια από την εξάντληση των αντιτύπων της τελευταίας έκδοσής του, αλλά και γιατί πιστεύουμε ότι τέτοια πνευματικά έργα πρέπει να είναι παντού και πάντα παρόντα, προσιτά και προσβάσιμα στον καθένα που ανησυχεί και νοιάζεται για το μέλλον, δηλαδή για τα παιδιά μας και για τα παιδιά των παιδιών, των παιδιών…, των παιδιών τους.

Κώστας Λάμπος

Κώστας Πάτσης, Ο Κεραμοποιός *

Μυρωδιά γιασεμιού που αφήνει τη γεύση μυρωδιάς ευκαλύπτου

 Πότε όρθιος ο κεραμοποιός στο πλάι του τραπεζιού και κάθε χρόνο που του δίνεται μέχρις εξαντλήσεως, πότε καθιστός στην καρέκλα του τραπεζιού και σε χρόνο που απλοποιείται με αιωνιότητα, φοράει πολλές φορές το ρολόι του και το βγάζει από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του…   σελ. 34.

Κάπου εκεί στο σπίτι και τη λίμνη.

Κάπου εκεί στο δάκρυ, το λεμόνι και το κάθε πουλί.

Ο κεραμοποιός μεγαλώνει

και μένει στα σαράντα εννέα του. σελ. 64.

 Δέκα ποιητικές συλλογές σε 20 χρόνια με τον ρυθμό στις λέξεις/φράσεις να χωρεί κλιμακωτά, ηχητικά δημιουργώντας ένα ηχόχρωμα ήχων-στίχων που υπερτερεί της [φαινομενικά] έλλογης διάταξης του ποιήματος. Όχι πως στον Κώστα Πάτση δεν υπάρχει λογική επαγωγική σκέψη, κάθε άλλο, διαρθρώνει συνειδητά το υλικό του φράση τη φράση, λέξη τη λέξη, γράμμα το γράμμα ώστε να δημιουργεί ακουστικές εκπλήξεις. Ποιήματα συνήθως μεγάλου στίχου (εξαντλούν την αράδα της σελίδας), αντιθέσεων, διαρκών επαναλήψεων, παρηχήσεων, ποιήματα εξωτερικού χώρου, δυνατής ανάγνωσης αλλά εσωτερικής μοναξιάς. Καθαρή ποίηση ξεκάθαρες λέξεις, ιδιαίτερα δύστροπα ανιχνεύσιμα στοιχεία. Και ποιήματα μίας στροφής. Όσα αφηγούνται είναι un block.

Παραθέτω ενδεικτικά:

[ ]  Ησυχία. Την ησυχία ακολουθεί ησυχία.Ησυχία έξω. Ησυχία μέσα.Ησυχία στην ησυχία.Σάλπιγμα στο σάλπιγμα.Σάλπιγμα έξω. Σάλπιγμα μέσα.Ακολούθως ιερή πορσελάνη.Το σάλπιγμα μέσα στην ησυχία ακολουθεί ιερή πορσελάνη…   

Η γνώμη αλλάζει σε γνώμη και άλλοτε σε φίδι.Το γυαλί γυρίζει σε γυαλί κι άλλοτε σε λύκο.Στων φιδιών τις αχτίδες, το γυαλί του λύκου.Στη γνώμη που αλλάζει, το γύρισμα αλλού.Όταν αλλάζουν των φιδιών οι αχτίδες γνώμη,το γυαλί του λύκου γυρίζει αλλού…

 Ο Πάτσης έχει μια ευδόκιμη θητεία στην ποίηση. Έχει άποψη και έχει έργο. Η συνέχεια της ποίησής του που κινείται, με άξονα την ενηλικίωση των 21, από σκοτάδι στο φως κι από το βάθος φωτός στο σκοτάδι αναμένεται με ενδιαφέρον. Αυτοβιογραφικό επίσης το ποίημα της σελίδας 63: «είκοσι εφτά και εικοσιένα ίσον σαράντα οχτώ../ είκοσι οχτώ και εικοσιένα ίσον σαράντα εννέα…/ κι χάνεται στην ηλικία του/ χωρίς ποτέ του να ξαναβρεθεί…»

Κώστας Κρεμμύδας 

* Κώστας Πάτσης, Ο Κεραμοποιός, Ποίηση, εκδ. Φαρφουλάς, Αθήνα , 2018, σελ. 64.

Πηγή: https://mandragoras-magazine.gr/%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7/13447

Πάτροκλος Λεβεντόπουλος, Μικρές αγγελίες

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ποιητής τελείως αβράβευτος για τελετές απονομής βραβείων.

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ Αναγνώστες Όλων των τάσεων και ηλικιών να διαβάζουν τα ταπεινά πονήματα αγνώστων ποιητών προτού καταξιωθούν ή προτού αυτοί τραβήξουν την σκανδάλη, και να συνδράμουν στην ρομαντική επιβίωση της απρόσκοπτης ουτοπικής ναυσιπλοΐας που κάθε ελεύθερη ψυχή έχει ανάγκη. Άλλωστε εμπρός στην δόξα ή την λόξα, τι είναι του Κάτω κόσμου το σκοτάδι;
Ο Π Ε Ρ Ε Δ Ε Ι Φ Ρ Ι Ξ Α Ι.

ΗΗ αφιέρωση στον Γιώργο Σουρή και τον Κώστα Καρυωτάκη που προτάσσει ο Πάτροκλος Λεβεντόπουλος στην τελευταία ποιητική του σύνθεση, έκτο βιβλίο της τελευταίας δεκαετίας, προδιαθέτει για το περιεχόμενο της δουλειάς του. Σε εποχές αποκαθηλωτικές και παρακμάζουσες ο Λεβεντόπουλος επιλέγει το (αυτο)σαρκαστικό χιούμορ για να περιγράψει τη ζοφερή πραγματικότητα αφήνοντας στους Αρμοδίους (και τους Αριστογείτονες) τη σοβαρότητα της τέχνης.

Τίποτα δεν μένει όρθιο στον Λεβεντόπουλο: από τον Γιωργάκη στο Καστελόριζο Ατάκα όχι για πλάκα: «Στο χέρι με ένα ρυζόγαλο, και φύγαμε για Καστελόριζο!», (βλ. «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ events»: Διάσημος Ελληνοαμερικανός οικονομολόγος PH.D University of Pnixton and emeritus Yellowclown Space Economics δίνει διαλέξεις για σφαιρικές ορέξεις με θέμα «Πώς ένα τελώνιο μας έφερε το Μνημόνιο»

και θα μιλήσει στην συνέχεια με την τολμηρή οικολογική πρόταση που θα συζητηθεί: «Πώς να αντιμετωπίσεις νηφάλια το Μνημόνιο, με ένα κιμονό με μίαν άρπα και με ένα αρμόνιο»….

έως το Γραφείο Τελετών «Το Ατελεύτητον»: «Τέλος καλό, όλα καλά»/ «Vita brevis ars longa». 
Τα «Ζητούν Εργασίαν»: 

Πρώην πυρομανής πυροσβέστης με γνώσεις μαγειρικής ζητεί αγροτική εργασία για έργα αγρανάπαυσης ή σε ψησταριά σε κοσμοπολίτικο νησί με έντονη νυκτερινή ζωή,

τα «ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ»: 

Άστεγοι, άεργοι ή συνταξιούχοι για την πρωτοποριακή πειραματική αποστολή και προνομιακή τους δωρεάν εγκατάσταση και διαμονή σε νεοανακαλυφθέντα φιλόξενο πλανήτη με προοπτική την κατοχύρωση των ιδιοκτησιακών τους δικαιωμάτων εκεί αλλά και την συμπληρωματική τους επιχορήγηση σε περίπτωση επιβίωσης,

οι «Πωλήσεις»: 

Κιλίμια, Χαλιεεεεέεε!!! πωλούνται σε αφάνταστη ποικιλία μεγεθών και χρωμάτων, επίσης αξεσουάρ και εργαλεία για όλα τα είδη αδικημάτων, δίκανα, τσεκούρια, γιαταγάνια, κλαδευτήρια, παλαιά μπρούτζινα σκεύη, φυλαχτά, ματζούνια για την ανορεξία, και αποτρεπτικά επιβουλών από την συνωμοσία ορατών τε αοράτων

και τα «Χαρίζονται»: 

Η Ζωζώ, η χαϊδεμένη μας ναζιάρα αριστοκράτισσα γατούλα σας περιμένει ανυπόμονα αφότου το αφεντικό της την εγκατέλειψε για την τελευταία του κατοικία.Να είστε σίγουροι ότι την ευσπλαχνία σας με στοργή και τρυφερότητα πολλαπλάσια θα ανταποδώσει και τον υπολογιστή σας δεν θα διανοηθεί να τον λερώσει. Της αρέσει να αυτοσχεδιάζει στο πιάνο όταν πλήττει, να παίζει με εργόχειρα και να ξετυλίγει του κεντήματος το κουβάρι χωρίς όμως να σας αναστατώνει όλο το σπίτι. Καλόβολη συντηρείται καθημερινά με ξηρά τροφή αλλά πότε-πότε από νοσταλγία λιμπίζεται φρέσκο κυνήγι και αν και βαριέται σοβαρά με αυτό να ασχοληθεί, ένα μεζέ από την Αγροτική Γωνιά στο Κολωνάκι δεν θα τον αρνιόταν κι αιώνια θα σας ευγνωμονεί…

…διατρέχουν τις σελίδες των Μικρών Αγγελιών του Πάτροκλου Λεβεντόπουλου μέσα σε από μια ευρύτερη γκάμα θεμάτων ευφάνταστων, χαριτωμένων αλλά και κάποτε τραγικών στην καυστικότητά τους σχολίων. Απ’ όπου δεν λείπει η ποίηση και οι εμβριθείς θεράποντές της: «Πάλι ομοιοκαταληκτώντας ατακτείς

κι απομακρύνεσαι επικίνδυνα της λογικής ακτής (της λογικής)

Μπας και νομίζεις πως είσαι ποιητής;»
Ή:
Ποιητής αβράβευτος – τέχνη ακατάδεχτος
Ποιητής βεβραβευμένος – το των άλλων μνηστήρων επισύρει μένος
Ποιητής στα βραβεία εθισμένος – δαφνοστεφής και ψωνισμένος
Ποιητής μεταφρασμένος – καπάτσος και διαδικτυωμένος
Ποιητής αφ’ υψηλού – ή κομπλεξάρα θάναι ή λουλού

Ποιητής ανυποχώρητος με ύφος με το κέρινό του προσωπείο (γύρω του) διασπείρει (διασπείρων) ψύχος

Άτεγκτος Ποιητής δυσκοίλιος – θα έχει καιρό να τον δει ο ήλιος!

Ανορεξικός ποιητής πεζοφρενής -έμπειρος σχολαστικός ψιμμυθιολόγος, άτεγκτος του ελεύθερου στίχου υπέρμαχος, του μέτρου του συμφέροντος προασπιστής ,ευέλικτος υποτονθοριστής σοβαροφάνειας, του κατεστημένου άξιος και αφοσιωμένος νεωκόρος.

Η σύγχρονη ηθική της πολιτικής και της δημοσιογραφίας τιμούνται δεόντως από τη γραφίδα του Πάτροκλου Λεβεντόπουλου: ΖΗΤΕΙΤΑΙ έμπειρος δυναμικός και φιλόδοξος άνθρωπος των media, δημοσιογράφος, πρώην πολιτικός, εγγράμματος ποδοσφαιριστής, βελονιστής ή new age μουσικός, απαλλαγμένος ηθικής αφέλειας, για διευθυντής προγράμματος σε τηλεοπτικό κανάλι μεγάλης εμβέλειας. Απαραίτητη η προ υπηρεσία σε θέσεις καίριας όπου αποδεδειγμένα χωρίς παρορμήσεις ή παραχωρήσεις συναισθηματικής ωφέλειας να φέρει το έργο του εις πέρας ανεπηρέαστος από τυχόν πειρασμό κάποιας ύπαρξης αιθέριας. Απρόβλεπτος δυναμικά να επιβάλλεται και να πράττει συνετά ότι στο κανάλι μακροπρόθεσμα συμφέρει, άλλωστε ο ίδιος θα κρατάει και το καρπούζι και το μαχαίρι. 

Τελικά το χιούμορ πάντα υπερίσχυε στις δύσκολες ώρες των Ελλήνων από την εποχή του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα: ΖΗΤΕΙΤΑΙ Ασυμβίβαστος δημοσιογράφος με θράσος και πυγμή για την ανάληψη της θέσης του αρχισυντάκτη στη νέα αποκαλυπτική εφημερίδα που θα κυκλοφορήσει σύντομα «ΤΑ ΑΠΟΚΑ(ΪΔΙΑ)» μια εφημερίδα που θα μιλάει στην ψυχή και την καρδιά των απλών αγνών αιμοδιψών αναγνωστών, να χτυπάει την γροθιά στο τραπέζι και να ουρλιάζει όταν κρίνει ότι δίκαιο συμφέρει. Σύνθημά μας: Ασυμβίβαστοι ρίχνουμε άπλετο φως σε όλα τα πεδία, χωρίς οίκτο θραύουμε κρανία αλλά προσφέρουμε ταυτόχρονα παιδεία, χωρίς ταμπού της ζούγκλας χτυπάμε τα ταμπούρλα γι’ αυτό μας λατρεύουνε τα βούρλα όσο για τους εχθρούς μας τους εγγράφουμε στα παλιά μας εγχειρίδια, βγάλτε βραχιόλια, δαχτυλίδια, μπιχλιμπίδια, ξεφορτωθείτε τα περιττά βαρίδια, και τρέξτε να αγοράσετε ακτινίδια!

Πάτροκλος Λεβεντόπουλος, Μικρές αγγελίες, Ποιητικές Συνθέσεις, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, Οκτώβριος 2018, σελ. 64.

Ο Πάτροκλος Λεβεντόπουλος σπούδασε αγγλική φιλολογία και εργάστηκε ως καθηγητής στην δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Ασχολήθηκε επίσης με την ποιητική φωτογραφία, ενώ ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα κι έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά αλλά και σε άλλες γλώσσες. Η ποιητική σύνθεση Μικρές αγγελίες είναι το έκτο βιβλίο του.

Πηγή:https://mandragoras-magazine.gr/πάτροκλος-λεβεντόπουλος-μικρές-αγγε/13095

Καπνισμένα ερείπια, του Βασίλη Κουνέλη - Παρουσίαση βιβλίου

Την Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019 και ώρα 20.30, οι εκδόσεις Καστανιώτη και ο IANOS παρουσιάζουν το βιβλίο Καπνισμένα ερείπια, του Βασίλη Κουνέλη. Η παρουσίαση θα γίνει στο βιβλιοπωλείο IANOS, Σταδίου 24.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο κριτικός λογοτεχνίας Βαγγέλης Χατζηβασιλείου.

Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Νερίνα Ζάρπα.

Την εκδήλωση θα πλαισιώσει ο μουσικός της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Βασίλης Σούκας (βιολί).

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο δικηγόρος Φίλιππος Γιαννόπουλος αφηγείται τη γέννηση, την ενηλικίωση και την εξέλιξη του πελάτη του, τρομοκράτη Ηρακλή Κοντού, μέλους της διαβόητης Επαναστατικής Οργάνωσης των Οκτώ. Η προσωπική ιστορία του ξεκινά σε μια οικογενειακή παράγκα στο νησί Αιγίλειψος, προτού τα φτερά του συναπαντήσουν τις άγριες παρέες του λιμανιού, έναν πρώιμο έρωτα και εντεύθεν μια νέα ζωή στον θορυβώδη Πειραιά. Η αγάπη για τη μουσική, η βαριά οικογενειακή ιστορία, οι συνεχείς ανατροπές και οι συγκρούσεις σ’ έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο περίγυρο μεταμορφώνουν σταδιακά το αβέβαιο εφηβικό κουκούλι σε επαναστάτη. Στο πλάι συντρόφων, αλλά και του ηγέτη της οργάνωσης Φώτη, ο ήρωας έχει το χρόνο να διδαχτεί και να ανιχνεύσει όλο το φάσμα των μεγάλων αντιφάσεων, ενώ η ωμή βία, η οποία τον κατακλύζει, συγκλονίζει και διαμελίζει την ύπαρξή του.

Η αποκάλυψη της Οργάνωσης και η κατάρρευση του «επαναστατικού» οικοδομήματος μετατρέπουν την ανάκριση που ακολουθεί, εν μέσω παραισθήσεων, σε ταγκό αναμνήσεων και εκμυστηρεύσεων με παρτενέρ-είδωλο έναν ιδιόμορφο ανακριτή.

Μια ιστορία συλλογική και ατομική, στην οποία η προσωπική αγωνία επιμένει να αναζητά ταυτότητα αλλά και διαφυγή.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Βασίλης Κουνέλης γεννήθηκε στο Χαλάνδρι το 1964 και σπούδασε μουσική, νομικά και εγκληματολογία στην Αθήνα. Είναι μαχόμενος δικηγόρος και συμμετείχε ως συνήγορος σε σημαντικές δίκες. Άρθρα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 2011 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Νοματαίος, το οποίο απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω.

https://www.ianos.gr/events/vassilis-kounelis-kapnismena-ereipia-ekd.html

Αλέξανδρος Κοτζιάς «Τα παιδιά του Κρόνου» εκδόσεις Πατάκης

ΑΝΟΙΧΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της

vivlio.png

Αλέξανδρος Κοτζιάς 

«Τα παιδιά του Κρόνου» 

Φιλολογική επιμέλεια, 

επίμετρο υπομνηματισμός στα κείμενα: Μαρία Ρώτα 

Νουβέλες Πατάκης, 2018 

Σελ. 550

09.09.2018,

Συντάκτης:
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης *

Διαβάζοντας Αλέξανδρο Κοτζιά (1926-1992), διαβάζουμε τη μεταπολεμική Ιστορία και λογοτεχνία μας. Τα εφτά μυθιστορήματά του εκδόθηκαν μεταξύ του 1953 («Πολιορκία») και του 1985 («Φανταστική περιπέτεια»), ενώ φιλοδοξούσε να γράψει ισάριθμες νουβέλες από το 1987 κι εξής. Τελικά ολοκληρώθηκαν μόνο οι τέσσερις από αυτές [ο «Ιαγουάρος» (1987), «Η μηχανή» (1989), «Ο πυγμάχος» (1991) και «Το σοκάκι» (1993)], που συστεγάζονται σ’ αυτόν τον τόμο. 

Η αντιστοιχία τους με τα τέσσερα πρώτα μυθιστορήματα υποδεικνύει συνδέσεις όχι μόνο με τα θέματα που απασχολούν τον συγγραφέα, αλλά και με τα πρόσωπα τα οποία διακτινίζονται από το ένα κείμενο στο άλλο. Οι άξονες που τα διατρέχουν τέμνουν τις ατομικές μοίρες των χαρακτήρων του με τις ιστορικές συνθήκες της μεταπολεμικής εποχής. Και πάνω σ’ αυτούς τους δύο πυλώνες διασταυρώνονται και δοκιμάζονται η ηθική της ιδεολογίας, η ηθική της οικογένειας και η ηθική του χρήματος. 

Στον «Ιαγουάρο» η Δήμητρα υποδέχεται τη γυναίκα του αδελφού της, τη Φιλιώ, που επιστρέφει μετά από δέκα χρόνια από την Αμερική. Αριστερή η αφηγήτρια τρέφει μίσος για τη νύφη της, γιατί δεν είναι άξια του ήρωα αδελφού της, μολονότι η αλήθεια δεν είναι αυτή που έχει διαστρεβλωτικά υιοθετήσει η Δήμητρα. Στη «Μηχανή» ο Κώστας δουλεύει κομπάρσος στο Εθνικό Θέατρο, ενώ τον έχει διώξει από το σπίτι τους η γυναίκα του Φανή. Αγοράζει μια κλεμμένη τηλεόραση, προκειμένου να την πουλήσει και να κερδίσει. Τελικά η ιδιοτελής στάση του δεν τον απαλλάσσει από την κακομοιριά του, αφού οδηγείται στο ποτό, χάνει τη δουλειά του και δεν ξανασμίγει με την οικογένειά του.

Στον «Πυγμάχο» ο Γιάννης δουλεύει τώρα στην εφημερίδα «Ανεξαρτησία», ενώ θέλει να φύγει στο εξωτερικό για να πλουτίσει. Μέντοράς του ο Στέλιος Αντωνιάδης, που στηρίζει πολλά στα τυχερά παιχνίδια. Η νουβέλα έτσι ταλαντώνεται ανάμεσα στην τύχη και την αναγκαιότητα. Στο «Σοκάκι» o Σπύρος Ζαλαγκάρας είναι λοχαγός, ο οποίος, επειδή αντιτάχθηκε στην άδικη καταδίκη των αξιωματικών τής «ΑΣΠΙΔΑ», έχει μετατεθεί δυσμενώς στο Νευροκόπι και χάνει την ευκαιρία να ανέλθει στην ιεραρχία. Τώρα, επιστρέφει αεροπορικώς από τη Ρώμη, μετά το γαμήλιο ταξίδι με την Αννέτα, την οποία παντρεύτηκε με συνοικέσιο. 

Οι νουβέλες του Αλ. Κοτζιά αξιοποιούν δευτερεύοντες συνήθως χαρακτήρες των μυθιστορημάτων του και προσπαθούν να επικεντρωθούν στον «κρίσιμο» χρόνο, με κέντρο το 1958, όταν οι εκλογές της 11ης Μαΐου ανέδειξαν την κομμουνιστική ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Πάνω σ’ αυτό το πολιτικό ορόσημο, με τους απόηχους του Εμφυλίου ακόμα δυνατούς, η ατομική ζωή των προσώπων διασταυρώνεται με τη ζωή άλλων, συντήκει το παρόν με το παρελθόν, δοκιμάζει το χρήμα ως άξονα του μέλλοντος και συχνά καταρρέει από τη σαθρότητα του όλου συστήματος, είτε αυτό αφορά στο εγώ τους είτε στηρίζεται στο αβέβαιο μεταπολεμικό κατασκεύασμα. 

Ετσι οι τέσσερις νουβέλες -μαζί με τις τρεις που ο Αλ. Κοτζιάς δεν πρόλαβε να γράψει- πραγματώνουν το ευρύ συγγραφικό του πρόγραμμα που θα αποτελούνταν από δεκατέσσερα συνολικά έργα. Ο Αλ. Κοτζιάς με αυτόν τον πολύεργο λαβύρινθό του καλύπτει τις δεκαετίες από το 1943 έως το 1987 (με κέντρο την τριακονταετία 1943-1973), κινεί πρόσωπα από έργο σε έργο, συνδέει περιστατικά και τα επεκτείνει, ξαναφέρνει μνήμες και ξαναράβει νήματα, δημιουργεί ένα πολυδαίδαλο σκηνικό, πολιτικό και κοινωνικό, το οποίο διαβάζεται μόνο με πολλή προσοχή και με έναν χάρτη πραγματολογικών σημείων. Αυτό εξυπηρετεί ο υπομνηματισμός των κείμενων και το κατατοπιστικό επίμετρο της Μαρίας Ρώτα, που δίνουν ακριβείς συντεταγμένες και ενημερώνουν για ανθρώπους και ιστορικά γεγονότα, πάνω στα οποία αγκιστρώνονται τα «Παιδιά του Κρόνου». 

Ο Αλ. Κοτζιάς, ενώ ξεκίνησε να βηματίζει πάνω στα πρότυπα του ρεαλισμού, σμίλευσε γρήγορα μια μοντερνιστική γραφή, όπου κυριαρχεί ο εσωτερικός μονόλογος, με όλο το χάος, τη ροή της συνείδησης, τις διαλείψεις και τους αναστοχασμούς, τον ταυτοχρονισμό, την τήξη των χρόνων και την ανατροφοδοσία της μνήμης. Ο ευθύς λόγος των προσώπων του αποδίδει νατουραλιστικά τον τρόπο ομιλίας τους με τα κενά της σκέψης τους, είναι αποσπασματικός κι ελλειπτικός, γεμάτος ανολοκλήρωτες φράσεις κι εκκρεμή νοήματα, χάσκει κατά βάση προφορικός με πολλές στερεοτυπικές εκφράσεις της καθαρεύουσας, ημι-εξελληνισμένες αγγλικές λέξεις και όρους ποικίλων ιδιολέκτων. 

Η αλήθεια είναι ότι ακούγονται κατηγορίες γι’ αυτόν τον αφηγηματικό κυκεώνα, ο οποίος ωστόσο απορρέει από μια βαθιά συγγραφική επιδίωξη της «πλοκής και της αιτιώδους συνάφειας» («Ο πυγμάχος»). Οσο ο Αλ. Κοτζιάς σχεδιάζει κι οργανώνει την υπόγεια δομή κάθε πεζογραφήματός του, τόσο τα διασπαρμένα στοιχεία, οι αποσπασματικές ενδείξεις και οι συνειρμικές μεταβάσεις από το ένα χρονικό επίπεδο στο άλλο δυσκολεύουν ακόμα και τον πιο συνειδητοποιημένο και ενεργό αναγνώστη, ο οποίος πρέπει να είναι ιδιαίτερα ενεργός στη συνολική σύλληψη κάθε έργου. 

Γι’ αυτό ίσως ο «Ιαγουάρος» θεωρείται δικαίως η καλύτερη από τις τέσσερις νουβέλες, καθώς διαβάζεται αυτόνομα (σε σχέση με την «Πολιορκία» προς την οποία στοιχίζεται), είναι μέσα στην πολυπλοκότητά του σαφής κι ολοκληρώνει με θαυμαστή κλιμάκωση το λογοτεχνικό μήνυμα. Η χρήση μια αφερέγγυας αφηγήτριας, που παρερμηνεύει, παρεξηγεί και διαστρέφει το παρόν και το παρελθόν, δυναμιτίζει τα λόγια της και τις υποβολιμαίες αναμνήσεις της, καθώς η αλήθεια των άλλων (της Φιλιώς ή του άντρα της) αντικρούει τη δική της κοσμοθεωρία. Απ’ την άλλη, η αριστερή της συνείδηση, που ανάγει την ιδεολογία της και τη φήμη του ήρωα αδελφού της σε παντιέρα υπερηφάνειας, καταρρίπτεται από την ίδια, καθώς υπερκερνά τα «πιστεύω» της χάρη στο οικονομικό της συμφέρον. 

Ο Αλέξανδρος Κοτζιάς είναι σίγουρα μια εμβληματική μορφή της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας όχι μόνο χάρη στις βιβλιοκρισίες με τις οποίες άφησε το στίγμα του, αλλά φυσικά και χάρη στα μυθιστορήματα και τις νουβέλες του. Η από κοινού λοιπόν έκδοση των τελευταίων σε έναν τόμο ήταν ανάγκη, που πλέον ικανοποιήθηκε.

(*)  http://www.efsyn.gr/arthro/i-ellada-poy-troei-ta-paidia-tis

Έντυπη έκδοση
Επιμέλεια κειμένου: Μισέλ Φάις

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η κατάνυξη του θέρους
Καλή σοδειά πρωτοεμφανιζόμενων πεζογράφων