Νίκος Καχτίτσης (26 Φεβρουαρίου 1926 – 25 Μαΐου 1970)
Θυμόμαστε τον Νίκο Καχτίτση. Η γοητευτική και ιδιάζουσα γραφή του αποτελεί ξεχωριστή νησίδα της μεταπολεμικής, νεοτερικής πεζογραφίας μας.
Αναλυτικά εργοβιογραφικά στοιχεία για τον Ν.Κ. μπορεί να αναζητήσει κανείς στο εμπεριστατωμένο «Χρονολόγιο σε Α´ και Γ᾽ πρόσωπο» του Βίκτωρα Καμχή που περιλαμβάνεται στο Επίμετρο της έκδοσης της Κίχλης.
Νίκος Καχτίτσης, Ο ΕΞΩΣΤΗΣ
Ἐπίμετρο: Γ. Δημητρακάκης - Γ. Κριτσέλη - Β. Καμχῆς
Σχέδια: Εὔη Τσακνιά
~~~~~~~~~~~~
O ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΕΞΩΣΤΗ, γιὰ νὰ γλιτώσει, καταφεύγει στὴν Ἀφρική. Ἀλλά, ἐνῶ γλιτώνει ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς του, δὲν μπορεῖ νὰ διαφύγει τὴν τιμωρία ἀπὸ τὸν κυριότερο κατήγορο: τὸν ἑαυτό του. Βλέπει ὁράματα, περνάει νύχτες καὶ νύχτες ἀυπνίας. Ἡ μοναξιά, τὸ κλίμα κ.λπ. τὸν σκοτώνει, ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ἀναμνήσεις. Τέλος, ἔπειτα ἀπὸ πολυετὴ παραμονὴ στὴν κόλαση τῆς Ἀφρικῆς, δύο ἐφιαλτικὰ περιστατικὰ ἀνασκαλεύουν καὶ ξεσκεπάζουν ἕνα παρελθὸν ποὺ εἶχε κατορθώσει μὲ τὰ ψέματα νὰ κρύψει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἡ ὅλη ἱστορία τελειώνει μὲ τὸν ἥρωα παίρνοντα τὴν ἀπόφαση ν’ αὐτοκτονήσει κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπο: Διώχνει τοὺς ὑπηρέτες του, κόβει κάθε σχέση μὲ τὶς γνωριμίες του (ποὺ ἔχει στὴν ἀποικιακὴ αὐτὴ πόλη), καὶ ἀποτραβιέται γιὰ πάντα στὴν ἔπαυλή του [...], μέσα στὴν ἐνδοχώρα τῆς ζούγκλας, ἀποφασισμένος νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν ἀσιτία, καὶ ἀπὸ τὴν ἀσφυξία ποὺ θὰ τοῦ ἐξασφαλίσουν τὰ διάφορα φυτὰ τῆς Ἀφρικῆς, τὰ ὁποῖα, μὲ τὸν γιγαντισμὸ καὶ τὴν ἐπεκτατικότητα ποὺ τὰ διακρίνει, θὰ φράξουν μέσα σὲ λίγο χρονικὸ διάστημα τὶς πόρτες, τὰ παράθυρα, κάθε ἄλλο ἄνοιγμα...
Ν. ΚΑΧΤΙΤΣΗΣ, ἐπιστολὴ στὸν Γ. Παυλόπουλο, 3.3.1963
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ἔχω ἐπιχειρήσει νὰ δώσω τὴν ἀτμόσφαιρα ἑνὸς ξενοδοχείου [...], τὴν τροπικὴ ἀτμόσφαιρα, τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς πολιορκίας, τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ ἑνός, στὴ Γάνδη, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ γραφείου του, ποὺ βλέπει πρὸς ἕνα φθινοπωρινὸ κῆπο, κ.λπ. — ὅλα κάτω ἀπὸ ἕνα ἀμυδρὸ φῶς, καὶ ὁρώμενα πλαγίως κάπως, καὶ ὄχι κατευθείαν.
Ν. ΚΑΧΤΙΤΣΗΣ, ἐπιστολὴ στὸν Γ. Παυλόπουλο, 2.7.1964
