Κώστας Πάτσης, Ο Κεραμοποιός *

Μυρωδιά γιασεμιού που αφήνει τη γεύση μυρωδιάς ευκαλύπτου

 Πότε όρθιος ο κεραμοποιός στο πλάι του τραπεζιού και κάθε χρόνο που του δίνεται μέχρις εξαντλήσεως, πότε καθιστός στην καρέκλα του τραπεζιού και σε χρόνο που απλοποιείται με αιωνιότητα, φοράει πολλές φορές το ρολόι του και το βγάζει από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του…   σελ. 34.

Κάπου εκεί στο σπίτι και τη λίμνη.

Κάπου εκεί στο δάκρυ, το λεμόνι και το κάθε πουλί.

Ο κεραμοποιός μεγαλώνει

και μένει στα σαράντα εννέα του. σελ. 64.

 Δέκα ποιητικές συλλογές σε 20 χρόνια με τον ρυθμό στις λέξεις/φράσεις να χωρεί κλιμακωτά, ηχητικά δημιουργώντας ένα ηχόχρωμα ήχων-στίχων που υπερτερεί της [φαινομενικά] έλλογης διάταξης του ποιήματος. Όχι πως στον Κώστα Πάτση δεν υπάρχει λογική επαγωγική σκέψη, κάθε άλλο, διαρθρώνει συνειδητά το υλικό του φράση τη φράση, λέξη τη λέξη, γράμμα το γράμμα ώστε να δημιουργεί ακουστικές εκπλήξεις. Ποιήματα συνήθως μεγάλου στίχου (εξαντλούν την αράδα της σελίδας), αντιθέσεων, διαρκών επαναλήψεων, παρηχήσεων, ποιήματα εξωτερικού χώρου, δυνατής ανάγνωσης αλλά εσωτερικής μοναξιάς. Καθαρή ποίηση ξεκάθαρες λέξεις, ιδιαίτερα δύστροπα ανιχνεύσιμα στοιχεία. Και ποιήματα μίας στροφής. Όσα αφηγούνται είναι un block.

Παραθέτω ενδεικτικά:

[ ]  Ησυχία. Την ησυχία ακολουθεί ησυχία.Ησυχία έξω. Ησυχία μέσα.Ησυχία στην ησυχία.Σάλπιγμα στο σάλπιγμα.Σάλπιγμα έξω. Σάλπιγμα μέσα.Ακολούθως ιερή πορσελάνη.Το σάλπιγμα μέσα στην ησυχία ακολουθεί ιερή πορσελάνη…   

Η γνώμη αλλάζει σε γνώμη και άλλοτε σε φίδι.Το γυαλί γυρίζει σε γυαλί κι άλλοτε σε λύκο.Στων φιδιών τις αχτίδες, το γυαλί του λύκου.Στη γνώμη που αλλάζει, το γύρισμα αλλού.Όταν αλλάζουν των φιδιών οι αχτίδες γνώμη,το γυαλί του λύκου γυρίζει αλλού…

 Ο Πάτσης έχει μια ευδόκιμη θητεία στην ποίηση. Έχει άποψη και έχει έργο. Η συνέχεια της ποίησής του που κινείται, με άξονα την ενηλικίωση των 21, από σκοτάδι στο φως κι από το βάθος φωτός στο σκοτάδι αναμένεται με ενδιαφέρον. Αυτοβιογραφικό επίσης το ποίημα της σελίδας 63: «είκοσι εφτά και εικοσιένα ίσον σαράντα οχτώ../ είκοσι οχτώ και εικοσιένα ίσον σαράντα εννέα…/ κι χάνεται στην ηλικία του/ χωρίς ποτέ του να ξαναβρεθεί…»

Κώστας Κρεμμύδας 

* Κώστας Πάτσης, Ο Κεραμοποιός, Ποίηση, εκδ. Φαρφουλάς, Αθήνα , 2018, σελ. 64.

Πηγή: https://mandragoras-magazine.gr/%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7/13447